"Αυτό δεν το φανταζόταν κανείς", έλεγαν εργαζόμενοι στα εργοστάσια της Ford στην Κολωνία αναφερόμενοι στην έκταση που έλαβε η απεργία του Μαΐου, με αφορμή τις χιλιάδες περικοπές θέσεων εργασίας. Ο γερμανικός Τύπος τόνιζε επανειλλημένα ότι πρόκειται για μία "ιστορική απεργία" για την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, ενώ ορισμένα από τα δημοσιεύματα υπογράμμιζαν το "υψηλό κόστος" που είχε η κινητοποίηση για την ίδια την επιχείρηση: Σύμφωνα με δηλώσεις του Μπένγιαμιν Γκρούσκα, επικεφαλής του γενικού συμβουλίου εργαζομένων, οι ζημία για τη Ford κυμάνθηκε μεταξύ τριών και πέντε εκατομμυρίων ευρώ, όπως αναφέρει η εφημερίδα Kolner Stadt-Anzeiger.
Οι επιχειρήσεις γιορτάζουν επετείους – οι εργαζόμενοι απεργούν
Οι απεργίες των εργαζομένων, όχι μόνο στη Ford, αλλά και σε άλλες μεγάλες και "ιστορικές" επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα αυτές τις ημέρες στον κλάδο των ασφαλιστικών, συμπίπτουν με τους επετειακούς εορτασμούς από την ίδρυση ορισμένων εξ αυτών, ενώ οι απεργοί -συνήθως μαζί με το συνδικάτο ver.di.- δίνουν το παρών συχνά, ενημερώνοντας τους πολίτες, και στα κέντρα μεγάλων αστικών κέντρων.
Παράλληλα, αυξάνονται αισθητά και τα γερμανικά δημοσιεύματα το τελευταίο διάστημα, αντανακλώντας και εκείνα ξεκάθαρα το έντονο ενδιαφέρον γύρω από τα εργασιακά αιτήματα και τις κινητοποιήσεις.
Έτσι, προκύπτει το ερώτημα: Πρωτοστατεί όμως, όντως, σήμερα η Γερμανία στους εργατικούς αγώνες; Μάλλον όχι. Η δημόσια συζήτηση σχετικά με τις απεργίες στη χώρα αναζωπυρώνεται τακτικά και σίγουρα όταν κομβικοί κλάδοι που επηρεάζουν τις μετακινήσεις (ειδικά την περίοδο των διακοπών) ή την φύλαξη των παιδιών. Ορισμένοι πολιτικοί δεν χάνουν την ευκαιρία να ζητήσουν περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας, επικαλούμενοι κινδύνους για την οικονομία.
Ωστόσο, η πρόσφατη έκθεση του ιδρύματος Χανς Μπέκλερ (Hans-Bockler-Stiftung), του επίσημου συνδικαλιστικού ιδρύματος της Γερμανικής Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (DGB) αντικρούει αυτούς τους ισχυρισμούς.
Ο μέσος Γερμανός απεργεί 10 λεπτά ετησίως
Η έρευνα διαπιστώνει μεν μια σχετική αύξηση των απεργιών από το 2022 (σ.σ. τη χρονιά δηλαδή που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία και εκτοξεύτηκαν στα ύψη ο πληθωρισμός και οι τιμές της ενέργειας). Ωστόσο, η έκθεση επισημαίνει ότι οι κινητοποιήσεις εξακολουθούν να διεξάγονται σχεδόν αποκλειστικά στο πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενώ σε καμία περίπτωση δεν προκαλούν κάποια ουσιαστική αναταραχή του συστήματος.
Αντιθέτως, η μελέτη υπογραμμίζει και κάτι πιο ουσιώδες: οι απεργίες αποδεικνύουν πως ο θεσμός της κοινωνικής εταιρικής σχέσης λειτουργεί: Η πίεση των εργαζομένων συνέβαλε συχνά στο να μετριαστούν οι απώλειες αγοραστικής δύναμης λόγω της ακρίβειας.
Σύμφωνα με έκθεση, η Γερμανία κατέγραψε κατά μέσο όρο 21 "χαμένες" εργάσιμες ημέρες ετησίως ανά 1.000 εργαζομένους. Μαζί με την Ολλανδία, κατατάσσεται έτσι μόλις στο μέσο της ευρωπαϊκής κλίμακας απεργιακής δραστηριότητας. Αν μεταφραστεί σε ατομικό επίπεδο, ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος απεργεί μόλις 10 λεπτά τον χρόνο. Στο Βέλγιο και τη Γαλλία χάθηκαν λόγω απεργιών περίπου πέντε φορές περισσότερες εργάσιμες ημέρες σε σύγκριση με τη Γερμανία.
Οι συντάκτες της έκθεσης υπογραμμίζουν εν τέλει πως οι συζητήσεις περί περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία στη Γερμανία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ούτε βέβαια ο αριθμός των απεργιών στη χώρα είναι ιδιαίτερα υψηλός.
Παρεμπιπτόντως, αξίζει να σημειωθεί εδώ πως ούτε η απεργία του φετινού Μαΐου ήταν η πρώτη στην ιστορία της Ford: Μία από τις εμβληματικότερες και ιστορικότερες απεργίες στη Γερμανία έγινε και πάλι στη Ford Κολωνίας το 1973 - και πάλι εξαιτίας μαζικών απολύσεων. Επρόκειτο ωστόσο για μία άγρια κινητοποίηση και μία απεργία εκτός της ομπρέλας των συνδικάτων, καθώς ξεκίνησε αυθόρμητα από τους ίδιους τους εργάτες - κυρίως από "φιλοξενούμενους", αλλοδαπούς εργάτες, γνωστούς και ως Gastarbeiter. Αυτό ίσως εξηγεί γιατι η ιστορία ορισμένες φορές επιλέγει να τους αναφέρει σε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από εκείνο της ιστορίας της επιχείρησης.
Πηγές: Suddeutsche Zeitung, Tagesspiegel, Express, ver.di, Hans-Bockler-Stiftung
Πηγή: Deutsche Welle