Μια προσωπική ματιά στο Βερολίνο, την πόλη που αγαπάμε να μισούμε. Σχολιάζει ο Γιάννης Παπαδημητρίου, με αφορμή τις βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής.
Tουλάχιστον πέντε χρόνια είχα να πάω στο Βερολίνο. Ξαναπήγα τώρα για ένα ξεχωριστό Σαββατοκύριακο, καλύπτοντας τις γερμανικές εκλογές με την αγαπημένη ομάδα της DW. Μετά την πτώση του Τείχους έλεγαν ότι αυτή η πόλη ήταν "το μεγαλύτερο εργοτάξιο της Ευρώπης". Αλλά ακόμη και σήμερα σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε μία διαρκή κατάσταση μετάβασης, αναζήτησης, αναθεώρησης.
Κάποτε το Βερολίνο θα γίνει ένα δεύτερο Παρίσι, αλλά για μη καπνιστές. Με ρασιοναλιστική Μπαουχάους αισθητική. Πρόκειται για ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, το οποίο μέχρι σήμερα κανείς δεν πρόλαβε να υλοποιήσει. Ο Βερολινέζος δεν έχει χρόνο γιατί διαρκώς κάπου τηλεφωνεί, κάτι κανονίζει, με κάποιον συναντιέται αργοπορημένος και γενικά παραμένει δέσμιος μηχανισμών, έλεγε ο Κουρτ Τουχόλσκι, ο ευφυέστερος χρονογράφος της γενιάς του, που όμως είχε άδοξο τέλος στην ταραγμένη δεκαετία του '30...
Παρόμοια εντύπωση μου προκαλούν σήμερα κάποιοι ψηφιακοί νομάδες που κυνηγούν το όνειρο στο Βερολίνο. Ίσως δεν εργάζονται με τη συμβατική έννοια του όρου, αλλά έχουν "κάτι στα σκαριά" που "θα αφήσει εποχή", σε πέντε χρόνια μπορεί να βγάλουν "το επόμενο Spotify". Μπορεί όμως και να ψαρεύουν σολομούς στην Υεμένη, ποιος ξέρει; Fail better next time, που λένε και στην Αμερική.