Ο Ντόναλντ Τραμπ επέστρεψε στην προσωπική του κόντρα με τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι την Κυριακή, επαναλαμβάνοντας ότι δεν είναι "ευγνώμων" απέναντι στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησε στο Fox News. 

"Είναι ένας έξυπνος τύπος και ένας σκληρός τύπος", είπε ο Τραμπ για τον Ζελένσκι. "Έβγαλε χρήματα από αυτή τη χώρα, υπό τον [Τζο] Μπάιντεν, σαν [να έπαιρνε] καραμέλα από μωρό. Τόσο εύκολο ήταν".

"Του δώσαμε 350 δισ. δολ. Η Ευρώπη 100 δισ. δολ. Εγώ του έδωσα τους πυραύλους τζάβελιν, ο Ομπάμα δεν του έδωσε τίποτα". 

Επανέλαβε εξάλλου ότι αν ήταν εκείνος πρόεδρος "δεν θα είχε γίνει ο πόλεμος, δεν θα είχε εισβάλει η Ρωσία στην Ουκρανία, δεν θα είχε γίνει η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, δεν θα είχε γίνει η ντροπή της εκκένωσης στο Αφγανιστάν και δεν θα υπήρχε πληθωρισμός". 

Υποστήριξε παράλληλα ότι "κανείς δεν ήταν πιο σκληρός με τη Ρωσία από τον Ντόναλντ Τραμπ", προσθέτοντας ότι "είμαι αυτός που σταμάτησε τον αγωγό - Nord Stream 2".

Τον Ιούλιο του 1971 ο τότε Σύµβουλος Εθνικής Ασφαλείας (µετέπειτα και υπουργός Εξωτερικών) των Ηνωµένων Πολιτειών Αµερικής Χένρι Κίσινγκερ εξαφανίσθηκε για λίγα κρίσιµα 24ωρα στη διάρκεια περιοδείας του στην Άπω Ανατολή. Το µυστικό ταξίδι που πραγµατοποίησε υπό άκρα µυστικότητα κατά το κρίσιµο διάστηµα είχε ως προορισµό το Πεκίνο, το οποίο έµελλε να επισκεφθεί εκ νέου και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους. Επρόκειτο για ένα από τα πιο τολµηρά "ανοίγµατα" της σύγχρονης διπλωµατικής ιστορίας, το οποίο επιστέφθηκε µε συνάντηση κορυφής του τότε ενοίκου του Λευκού Οίκου, Ρίτσαρντ Νίξον, µε τον ηγέτη της Λαϊκής Δηµοκρατίας της Κίνας, Μάο Τσετούνγκ, τον Φεβρουάριο του 1972 στην κινεζική πρωτεύουσα.

Η άµεση προτεραιότητα των Νίξον και Κίσινγκερ ήταν η αναζήτηση ερεισµάτων στην Ασία, προκειµένου να διαχειρισθούν την αµερικανική απεµπλοκή από τον Πόλεµο του Βιετνάµ. Η κοµµουνιστική Κίνα, πάλι, αναζητούσε ευρύτερη διεθνή νοµιµοποίηση απέναντι στην (σύµµαχο των ΗΠΑ) Ταϊβάν – εξ ού και η σινοαµερικανική προσέγγιση συνέπεσε, διόλου τυχαία, µε την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωµένων Εθνών να δοθεί στη Λαϊκή Δηµοκρατία η έδρα της Κίνας στον ΟΗΕ, η οποία µέχρι τότε κατεχόταν από τους Εθνικιστές του Τσανγκ Και-σεκ. Μέχρι το 1979 ΗΠΑ και Κίνα είχαν αποκτήσει πλήρεις διπλωµατικές σχέσεις, ενώ η Ουάσινγκτον προσχώρησε στο δόγµα της "Μίας Κίνας", που ουσιαστικά απονοµιµοποιούσε την Ταϊβάν.

Ωστόσο, το παίγνιο Κινέζων και Αµερικανών περισσότερο και από τις διµερείς σχέσεις αφορούσε κάποιον τρίτο: τη Σοβιετική Ένωση, συµπρωταγωνιστή του "Ψυχρού Πολέµου", αλλά και του σχίσµατος εντός του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου" που είχε προκαλέσει ο Μάο λίγα χρόνια νωρίτερα. Μάλιστα, οι σινο-σοβιετικές εντάσεις είχαν φθάσει το 1969 στο επίπεδο της ένοπλης σύγκρουσης, µε µεθοριακά επεισόδια που κράτησαν εννέα µήνες.

Ο σηµερινός ανταγωνιστής

Το τρικ του Κίσινγκερ θεωρείται από πολλούς ότι λειτούργησε καταλυτικά για την έκβαση του Ψυχρού Πολέµου, εντείνοντας την "περικύκλωση" της Μόσχας. Αλλά αν η Σοβιετική Ένωση αποτελεί εδώ και καιρό παρελθόν, η Κίνα κάθε άλλο παρά κατέρρευσε. Αντιθέτως, αξιοποιώντας την άρση της αποµόνωσής της από τη δεκαετία του ’70 και εξής, µπήκε σε τροχιά οικονοµικής, τεχνολογικής, αλλά δευτερευόντως και στρατιωτικής ανάδυσης, που την καθιστά αντικειµενικά τον κύριο ανταγωνιστή των ΗΠΑ στις µέρες µας – και την κύρια εµµονή του Ντόναλντ Τραµπ και όσων αυτός αντιπροσωπεύει.

Εξ ού και γνωρίζει ευρεία εξάπλωση στον τύπο και τα think tanks της Δύσης ο όρος "reverse Kissinger", ήτοι η ερµηνεία των επιλογών του Τραµπ ως µιας προσπάθειας να αντιγραφεί, αλλά από την ανάποδη, το προηγούµενο που δηµιούργησε το 1971 ο "µάγος της διπλωµατίας".