Του Κώστα Ράπτη
Λίγο αφότου η εικόνα της τσαλακώθηκε από τις σφαγές αμάχων στην δυτική Συρία με σεκταριστικά κίνητρα, η κυβέρνηση της Δαμασκού επιδεικνύει μια μεγάλη επιτυχία χάρη στη συμφωνία που υπέγραψε με τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) για την υπαγωγή στην κεντρική εξουσία του αυτονομημένου κουρδοκρατούμενου ανατολικού τρίτου της συριακής επικράτειας.
Αυτό που οι Κούρδοι αυτονομιστές, οι οποίοι ελέγχουν το στρατιωτικό μέτωπο των SDF, αρνήθηκαν πεισματικά όλα τα χρόνια κατά τα οποία η Ρωσία μεσολαβούσε για την συμφιλίωση τους με τον Μπασάρ αλ Άσαντ, υπό όρους σχετικής αυτονομίας, έγινε εντέλει πραγματικότητα μετά την αλλαγή καθεστώτος του περασμένου Δεκεμβρίου και την ανάληψη της εξουσίας στη Δαμασκό από τους τζιχαντιστές της οργάνωσης HTS και τους συμμάχους τους.
Καταλυτικό ρόλο στην μεταστροφή των SDF έπαιξαν προφανώς οι πάγιες απειλές της Άγκυρας, προστάτιδας του νέου συριακού καθεστώτος, για άλλη μία στρατιωτική επέμβαση στη βόρεια Συρία, αλλά κυρίως οι αδιευκρίνιστες προθέσεις του Ντόναλντ Τραμπ ως προς την διατήρηση της αμερικανικής δύναμης πεζοναυτών στα κουρδοκρατούμενα εδάφη, την οποία και είχε επιχειρήσει να αποσύρει κατά την πρώτη του προεδρική θητεία.
Σημαντικό ρόλο αναμφίβολα έπαιξε και η πολιτική διαδικασία που δρομολογήθηκε εντός Τουρκίας μετά το άνοιγμα των Ερντογάν και Μπαχτσελί προς τον φυλακισμένο ιδρυτή του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν και την έκκληση του τελευταίου για αυτοδιάλυση της οργάνωσής του. Το PYD, κύρια πολιτική οργάνωση πίσω από τις SDF, αποτελεί την οιονεί θυγατρική του ΡΚΚ στη Συρία και οι διεργασίες βορείως και νοτίως των τουρκο-συριακών συνόρων εξελίσσονται αλληλοτροφοδοτούμενες.
