Του Κώστα Ράπτη
Οι ψηφίδες για τη δημιουργία μιας "νέας τάξης πραγμάτων” στην ανατολική Μεσόγειο μπαίνουν στη θέση τους η μία μετά την άλλη - και η συνυπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Λιβάνου για την οριοθέτηση των θαλάσσιων δικαιοδοσιών τους θα πρέπει να θεωρηθεί από αυτή την άποψη μείζων εξέλιξη.
Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για τη διευθέτηση μιας εκκρεμότητας η οποία χρονολογείται από την εποχή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, οπότε και η Κύπρος έστρεψε με πολλές φιλοδοξίες το βλέμμα της στους θαλάσσιους υδρογονάνθρακες της περιοχής, ως εργαλείο για τη γεωπολιτική της αναβάθμιση.
Η οριοθέτηση με τον Λίβανο είχε ουσιαστικά συμφωνηθεί από το 2007, ωστόσο η επικύρωσή της από το λιβανικό κοινοβούλιο προσέκρουε στις αντιρρήσεις της Χεζμπολλάχ (η οποία εκτός από ένοπλη οργάνωση είναι και πολιτικό κόμμα), λόγω των συνεπαγωγών της σε σχέση με τυχόν διευθέτηση των διαφιλονικούμενων θαλάσσιων δικαιοδοσιών με το Ισραήλ.
Έκτοτε, όμως, μεσολάβησαν δύο σημαντικές ανατροπές: αφενός, οι θαλάσσιες δικαιοδοσίες Λιβάνου-Ισραήλ οριοθετήθηκαν, κατόπιν αμερικανικής μεσολάβησης, το 2022, με τη συγκατάθεση και της Χεζμπολλάχ, αφετέρου δε η σιιτική οργάνωση αποδυναμώθηκε δραματικά από τα πλήγματα που της επέφερε το εβραϊκό κράτος την τελευταία διετία, εν μέσω της δίνης που κινητοποίησαν οι επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου 2023. (Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι η επίσκεψη του Κύπριου προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη στην πρωτεύουσα του Λιβάνου ήρθε ελάχιστα 24ωρα με την ισραηλινή επιδρομή την Κυριακή στη Νότια Βηρυτό, από την οποία εξοντώθηκε ο υπ' αριθμόν δύο της Χεζμπολλάχ και επικεφαλής του στρατιωτικού της σκέλους, Αλί Ταμπαταμπάι, παρά την ισχύουσα από πέρσι τον Νοέμβριο εκεχειρία).