Του Κώστα Ράπτη

Σύμφωνα με όσα ανήρτησε, ευθύς μετά την ολοκλήρωση της συνδιάλεξης των ηγετών ΗΠΑ και Ρωσίας, ο επικεφαλής του ρωσικού Κρατικού Επενδυτικού Ταμείου και ειδικός προεδρικός απεσταλμένος για θέματα οικονομικής συνεργασίας, Κίριλ Ντμίτριεφ "υπό την ηγεσία των προέδρων Πούτιν και Τραμπ ο κόσμος έγινε σήμερα ένα πολύ ασφαλέστερο μέρος".

Δεν είναι βέβαια εκ πρώτης όψεως προφανές (αλλά ίσως αποδειχθεί απολύτως καθοριστικό) το γιατί περιλαμβάνεται, όπως είδαμε ήδη από την ρωσο-αμερικανική συνάντηση στο Ριάντ, στον στενό πυρήνα όσων από ρωσικής πλευράς διαπραγματεύονται το ουκρανικό ζήτημα ο ουκρανογεννημένος, αμερικανοσπουδασμένος, πολιτογραφημένος Ρώσος, φίλος της οικογένειας Πούτιν και πιθανότατα συνεργαζόμενος με τις μυστικές υπηρεσίες (όσο άνετα την ίδια στιγμή ενσαρκώνει τον δυτικοτραφή "άνθρωπο της αγοράς") Ντμίτριεφ. Αλλά στον καιρό του Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται ότι αναβαθμίζονται και όσοι διαπνέονται από τα κατάλληλα "συναλλακτικά ήθη".

Ούτε βέβαια αντιστοιχεί ο ενθουσιασμός του Ντμίτριεφ στα όσα δημοσίως ανακοινώθηκαν. Διότι οι Πούτιν και Τραμπ συμφώνησαν για αρχή σε κάτι "λίγο", αν και με εκπεφρασμένη την επιθυμία για μια "διαρκή" ειρήνη, η οποία θα επιδιωχθεί μέσα από διαδοχικά, καταλλήλως επεξεργασμένα βήματα. Κάτι τέτοιο μπορεί να αντιστοιχεί σε μία προσεκτική, διεπόμενη από "επαγγελματισμό" (κατά την αγαπημένη έκφραση των Ρώσων ιθυνόντων), διπλωματική προσέγγιση. Μπορεί ωστόσο και να αποδειχθεί απλώς ένα παιχνίδι καλλιέργειας χρόνου και εξαγοράς χρόνου (προφανώς από την πλευρά της Ρωσίας που έχει το επιχειρησιακό πλεονέκτημα).

Και σε κάθε περίπτωση, τα συμφωνηθέντα δεν είναι σαφές πώς δεσμεύουν το Κίεβο, το οποίο δεν συμμετείχε στις συνομιλίες, ή ξένους συμμάχους του όπως Βρετανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απειλή εκτροχιασμού της "αμαξοστοιχίας" της ειρήνευσης παραμονεύει ανά πάσα στιγμή.