Του Κώστα Ράπτη
Από τις εκμυστηρεύσεις στους διαδρόμους της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, όπως τις μετέφεραν τα ρεπορτάζ των διεθνών μέσων, μετά την προβοκατόρικη ομιλία του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζ. Ντ. Βανς την προηγούμενη εβδομάδα, η πιο γλαφυρή ήταν ενός συγκλονισμένου Ευρωπαίου αξιωματούχου: "Μακάρι να είχαμε να κάνουμε με τον Τραμπ της πρώτης τετραετίας!"...
Όμως ο Τραμπ της δεύτερης τετραετίας έχει πλέον καθαρή εντολή (και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εκλογικό ατύχημα), έχει ισχυρότερους συμμάχους, συμπεριλαμβανομένου και ενός "μικρού στρατού" δισεκατομμυριούχων, έχει σαφέστερη εικόνα για το πώς θέλει να προχωρήσει (οδηγώντας τους συνομιλητές του από έκπληξη σε έκπληξη) και βεβαίως τρέφει άφθονη μνησικακία για όσους εντός και εκτός συνόρων θεωρεί ότι τον υπονόμευσαν.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είχαν προετοιμαστεί, ως φαίνεται, να αντιμετωπίσουν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα, ιδίως αφότου εγκαταλείφθηκαν τα προσχήματα στην Διάσκεψη του Μονάχου να βιώνουν πραγματικό συγκλονισμό. Και την έντασή του φανερώνει ακριβώς η σπασμωδική αντίδραση των κυριότερων εξ αυτών, που συμμετείχαν, ως φιλοξενούμενοι του Εμανουέλ Μακρόν στην αυτοσχέδια μίνι σύνοδο της Δευτέρας στο Παρίσι.
Αλλά οι σπασμωδικές αντιδράσεις δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν αποτελεσματικές. Το φανερώνουν αυτό οι αντιδράσεις, επί τις ουσίας και επί της διαδικασίας, όχι μόνο όσων δεν εκλήθησαν στην σύνοδο, αλλά και κάποιοι από όσους συμμετείχαν.