Η χαοτική και συγκρουσιακή εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνο απομόνωσε τις ΗΠΑ, αλλά έσπρωξε την Ινδία — έναν κρίσιμο δημοκρατικό σύμμαχο — στην αγκαλιά της Κίνας και της Ρωσίας, ενισχύοντας ένα νέο, επικίνδυνο μπλοκ αυταρχικών δυνάμεων, τονίζει σε ανάλυσή του για την πορεία και τα αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής του Αμερικανού προέδρου το ιστορικό αμερικανικό περιοδικό The New Republic.
Η στρατιωτική ισχύς της Κίνας παρουσιάστηκε με κάθε επισημότητα την Τετάρτη. Σε μια παρέλαση στο Πεκίνο, χιλιάδες στρατιώτες παρέλασαν σε απόλυτο σχηματισμό, δίπλα από υπερηχητικούς πυραύλους, υποβρύχια drones και ιπτάμενα τανκς. Ωστόσο, ο κατάλογος των επισήμων ήταν ίσως πιο ανησυχητικός. Ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ πλαισιωνόταν στην Πύλη της Ουράνιας Γαλήνης από τον ανώτατο ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν και τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Ήταν μια επίδειξη δύναμης από τρεις από τους πιο αυταρχικούς ηγέτες του κόσμου, οι οποίοι ελέγχουν πυρηνικά οπλοστάσια.
Η παρέλαση ήταν το αποκορύφωμα μερικών ημερών που ίσως αναδιαμορφώσουν τις διεθνείς σχέσεις. Το σαββατοκύριακο, η Κίνα φιλοξένησε μια σύνοδο με πάνω από 20 ηγέτες μη δυτικών χωρών, που τράβηξε την προσοχή κυρίως επειδή ο Σι φωτογραφήθηκε να γελά και να ανταλλάσσει χειραψίες με τον Πούτιν και τον πρωθυπουργό της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι. Το σαφές μήνυμα ήταν ότι οι χώρες τους πλησιάζουν περισσότερο μεταξύ τους — και μαζί επιδιώκουν να αποτελέσουν εναλλακτική στην παγκόσμια ηγεσία των ΗΠΑ, σημειώνει ο αρθρογράφος - αναλυτής Alex Shephard.
Αυτή η επίδειξη ενότητας είχε έναν βασικό αποδέκτη: τον Ντόναλντ Τραμπ. Μόλις επτά μήνες μετά την έναρξη της δεύτερης θητείας του στο ύπατο αξίωμα του αμερικανικού κράτους, ο πρόεδρος έχει ανατρέψει τις πιο σημαντικές συμμαχίες των ΗΠΑ και έχει οξύνει τις σχέσεις με βασικούς αντιπάλους.
Ακόμα και παραδοσιακοί σύμμαχοι όπως ο Καναδάς και η Γερμανία αναζητούν πλέον εναλλακτικές. Ο Σι, ο Μόντι και ο Πούτιν ενδέχεται να παρουσιάσουν μια τέτοια, οδηγώντας τις ΗΠΑ σε ακόμα μεγαλύτερη διεθνή απομόνωση και προκαλώντας κατακερματισμό των συμμαχιών, που θα καθιστούσε τον κόσμο λιγότερο σταθερό και ειρηνικό.