Αυτό που αρχικά φάνηκε να είναι η εξάπλωση της φωτιάς σε ολόκληρη την περιοχή αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν απλώς μια κίνηση συμβολικού χαρακτήρα, που θα έδινε σε όλους τη δυνατότητα να απεγκλωβιστούν από την κρίση χωρίς την ετικέτα του χαμένου. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, οι 12 πύραυλοι του Ιράν εναντίον του Κατάρ βαφτίστηκαν τελικά ως το σήμα εκκίνησης για αποκλιμάκωση. Η λογική λέει ότι η εκεχειρία θα κρατήσει, αφού μοιάζει να είναι αυτό που όλοι επιθυμούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Το πόσο μακρόπνοη θα αποδειχτεί είναι άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν είναι μια λύση "μακράς πνοής", αφού δεν αγγίζει τον πυρήνα μιας μακρόχρονης, ιστορικής σύγκρουσης, προσθέτοντας μάλιστα με τον τρόπο που προέκυψε και κάποιες άγνωστες έως τώρα παραμέτρους στην εξίσωση.
Ο Τραμπ δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν
Ο Ντόναλντ Τραμπ σε μεγάλο βαθμό ακολούθησε μια τακτική που θα μπορούσε να συνοψιστεί στην πρόταση: "Αν θες να εμφανιστείς ως ειρηνοποιός, πρέπει πρώτα να προκαλέσεις πόλεμο". Η κλιμάκωση δεν ήταν άσχετη με τη στάση του όλο το προηγούμενο διάστημα και η κορύφωση ήρθε με την επίθεση εναντίον του πυρηνικού προγράμματος, που αποδείχτηκε κυρίως ως μια επίδειξη ισχύος και προσώρας έφερε το αποτέλεσμα που αυτός επεδίωκε.
Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακά οι ΗΠΑ ήταν αυτές που έπαιρναν τις αποφάσεις για όλες τις μεγάλες συγκρούσεις-επεμβάσεις στο παρελθόν, όπως έγινε στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Αλλά κρατούσαν κάποια προσχήματα, ζητώντας τη στήριξη και των "συμμάχων" και εντάσσοντάς τους στις σχετικές διαδικασίες. Αυτήν τη φορά οι αποφάσεις ήταν αποκλειστικά δικές του και οι σύμμαχοι έμειναν στο σκοτάδι. Έπρεπε απλώς να αποδεχτούν τα γεγονότα.
Το Διεθνές Δίκαιο σε διακοσμητικό ρόλο
Η προηγούμενη παρατήρηση δεν είναι άσχετη με μια διαπίστωση που έκαναν αυτές τις ημέρες μια σειρά από ειδικοί του Διεθνούς Δικαίου, αμφισβητώντας ανοιχτά την αμερικανική επίθεση ως μη συμβατή με αυτό. Οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου δεν χρειάζονται πια ούτε ως άλλοθι που αναζητούσαν οι ισχυροί του πλανήτη για να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις τους, συχνά κατασκευάζοντας "τεκμήρια", όπως έγινε στο Ιράκ. Απλώς αγνοούνται. Ο ΟΗΕ διαρκώς απαξιώνεται. Αυτό δεν είναι κάτι εντελώς καινούριο. Από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, το δίκαιο του ισχυρότερου επιβάλλεται πια χωρίς κανείς να μπορεί να αντισταθεί. Είναι ωστόσο λύση να μην αναρωτιέται κανείς τι θα συνέβαινε, αν κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον ο Τραμπ αποφάσιζε ότι η κατάληψη της Γροιλανδίας είναι θέμα "αυτοάμυνας" των ΗΠΑ;
