Του Κώστα Ράπτη
Πρώτοι βρέθηκαν στο στόχαστρο οι Αλαουίτες – με τις σφαγές του περασμένου Μαρτίου. Ακολούθησαν οι Χριστιανοί – όπως το διαπίστωσε όλος ο πλανήτης με την επίθεση τζιχαντιστών στον ελληνορθόδοξο ναό του Προφήτη Ηλία στη Δαμασκό. Σειρά έχουν πάρει τώρα οι Δρούζοι. Αλλά η μεγάλη "καμπάνα” χτυπά για τους Κούρδους. Σε κάθε περίπτωση, οι ποικίλες μειονότητες της μετα-ασαντικής Συρίας βρίσκονται υπό εμφανή απειλή.
Οι περιπέτειες των Δρούζων έχουν πάντως μιαν ιδιαιτερότητα, στον βαθμό που αυτόκλητος υπερασπιστής της κοινότητας αυτής έχει προσέλθει το Ισραήλ, δηλώνοντας την "ανησυχία” του για την επαπειλούμενη "γενοκτονία” εκτός των συνόρων του, τη στιγμή που διαπράτττει ό,τι διαπράττει στη Λωρίδα της Γάζας.
Οι Δρούζοι αποτελούν μια κλειστή, ενδογαμική εθνο-θρησκευτική κοινότητα της Μέσης Ανατολής, η οποία ξέκοψε από το σιιτικό Ισλάμ στο τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ., ακολουθώντας μια συγκρητιστική διδασκαλία, που διακρίνει μυημένους και μη πιστούς. Συγκεντρωμένοι κυρίως στη νότια επαρχία της Σουέιντα, οι Δρούζοι της Συρίας είχαν πρωτοστατήσει στην αντίσταση κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας τη δεκαετία του 1920, ενώ επί των ημερών των Άσαντ είχαν επωφεληθεί του κοσμικού χαρακτήρα του μπααθικού καθεστώτος.
Από την άλλη πλευρά, οι περίπου 120.000 Δρούζοι που ζουν στο βόρειο Ισραήλ εκφράζουν νομιμοφροσύνη προς το εβραϊκό κράτος, του οποίου φέρουν την υπηκοότητα. Το προηγούμενο αυτό γεννά στους ιθύνοντες του Ισραήλ προσδοκίες προσεταιρισμού και των Δρούζων της Συρίας, με απώτερο στόχο τον κατακερματισμό του συριακού κράτους και την περαιτέρω προώθηση της ισραηλινής ζώνης κατοχής στα Υψώματα του Γκολάν.
