Του Κώστα Ράπτη
Το να είναι η Τουρκία απορροφημένη από τα τεκταινόμενα στα νότια και ανατολικά σύνορά της θα ήταν ίσως, από την άποψη των ελληνικών συμφερόντων, θετική εξέλιξη, στον βαθμό που καθιστά περιττή πολυτέλεια για την Άγκυρα οποιαδήποτε αναθέρμανση των εντάσεων στο Αιγαίο.
Όχι όμως εάν οι μεσανατολικές εξελίξεις αναδεικνύουν την Τουρκία σε οιονεί κατακτητή μιας γειτονικής της (και παραδοσιακά φιλικής προς την Ελλάδα) χώρας, σε αποκλειστικό συνομιλητή οποιουδήποτε τρίτου επιθυμεί να έχει εικόνα και ει δυνατόν λόγο για τα της περιοχής, καθώς και σε φορέα ενός ανοικτού πλέον αναθεωρητισμού, ο οποίος δείχνει να επιβραβεύεται στη συγκυρία.
Τα όσα έχουν συμβεί στις τρεις εβδομάδες μετά τη φυγή του Μπασάρ αλ Άσαντ και την είσοδο στη Δαμασκό ισλαμιστών πρώην ανταρτών εξαρτώμενων από την Τουρκία, προορίζονται μεσοπρόθεσμα να επιβαρύνουν το τοπίο και ως προς αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος ζητήματα. Ίσως μάλιστα και νωρίτερα, εάν επαληθευθούν οι πληροφορίες ότι εξετάζεται η συνυπογραφή τουρκο-συριακού μνημονίου οριοθέτησης θαλάσσιων δικαιοδοσιών, κατά το προηγούμενο του διαβόητου τουρκο-λιβυκού. Ενός μνημονίου το οποίο προφανώς θα αγνοεί τα δίκαια της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον ίδιο ευφάνταστο τρόπο που η συμφωνία με την Τρίπολη παρέκαμπτε την... ύπαρξη της Κρήτης, ανατρέποντας τους συσχετισμούς στην ανατολική Μεσόγειο.
Διορθωτικές δηλώσεις
"Η συμφωνία οριοθέτησης θα συναφθεί όταν έλθει η κατάλληλη ώρα" και πάντως "θα είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο", δήλωσε την Τρίτη ο Τούρκος υπουργός Μεταφορών Αμπντουλκαντίρ Ουράλογλου, επιχειρώντας να περιορίσει τον θόρυβο που ο ίδιος είχε νωρίτερα ξεσηκώσει υποστηρίζοντας ότι το τουρκο-συριακό μνημόνιο "βρίσκεται καθ’ οδόν".
